۴۹۰۰ روز زندان بدون یک روز مرخصی و ملاقات، گزارش اختصاصی هه‌نگاو از وضعیت زندانی سیاسی کُرد کمال شریفی
هه‌نگاو: کمال شریفی زندانی سیاسی کُرد اکنون نزدیک به ٥ هزار روز است که بدون حق مرخصی و ملاقات با خانواده‌اش در زندان است و
هه‌نگاو: کمال شریفی زندانی سیاسی کُرد اکنون نزدیک به ٥ هزار روز است که بدون حق مرخصی و ملاقات با خانواده‌اش در زندان است و دوبار سکته کرده و از چندین بیماری گوناگون رنج می‌برد.
برپایه گزارش رسیده به سازمان حقوق بشری هه‌نگاو، کمال شریفی زندانی سیاسی و روزنامه‌نگار اهل سقز که چهاردهمین سال حبس خود را سپری می‌کند در شرایط روحی نامناسب و علی‌رغم رنج بردن از چندین بیماری در میان زندانیان جرایم قتل عمد و جرایم مرتبط با مواد مخدر در زندان میناب واقع در استان هرمزگان نگهداری می‌شود.
کمال شریفی ۴۹ ساله و اهل شهرستان سقز، روز یک‌شنبه ۵ خرداد ۱۳۸۷ (۲۵ می ۲۰۰۸) توسط نیروهای سپاه پاسداران بازداشت و همان روز با دستور دادستان سقز با چشم و دست و پاهای بسته به بازدشتگاه اداره اطلاعات سنندج منتقل شد.
برطبق نامه‌ای که از کمال شریفی به دست هه‌نگاو رسیده آمده است که: “در این شش ماه تحت سخت‌ترین شکنجه‌ها قرار گرفته‌ام و حتی یک نفر را هم ندیده‌ام و بازجوها هم با چشمانی بسته مرا مورد بازجویی قرار داده‌اند و بارها با باتوم و شک برقی مورد شکنجه قرار گرفته و بیش از یک هفته نیز با پابند و دستبند مرا داخل سلول‌های انفرادی بازداشتگاه اطلاعات سنندج نگهداری کرده‌اند”.
وی همچنین به دلیل بی تحرکی و عوارض شکنجه ناشی از ۶ ماه نگهداری در سلول‌های انفرادی اداره اطلاعات سنندج دچار در مفاصل به ویژه در ناحیه زانو و لگن شده و با گذشت ۱۴ سال همچنان از در مفاصل خود رنج می‌برد.
این زندانی سیاسی پس از شش ماه شکنجه سرانجام ناچار به اعتراف تلویزیونی شده و سپس به زندان سقز منتقل و روز بعدش در دادگاهی پنج دقیقه‌ای توسط شعبه یکم دادگاه انقلاب سقز به ریاست قاضی “شایق” به اتهام محاربه از طریق عضویت در حزب دمکرات کُردستان به تحمل ۳۰ سال حبس و تبعید به زندان میناب و همچنین محرومیت از تمامی حقوق یک زندانی ازجمله مرخصی، اشتغال، ملاقات با خانواده، مراوده و معاشرت محکوم گردید.
کمال شریفی در باره محاکمه خود می‌گوید: “این محاکمه کمتر از ۵ دقیقه به طول کشید و حتی من وقتی به آقای احمد سعید شیخی وکیلم سلام کردم، به دلیل تذکر قاضی وی از جواب سلام من معذور ماند.”
پس از آنکه حکم حبس و تبعید کمال شریفی در دادگاه تجدیدنظر استان کُردستان عیناً تایید شد، این زندانی سیاسی روز سه‌شنبه ۲۲ اردیبهشت ۱۳۸۸ (۱۲ می ۲۰۰۹) به زندان مرکزی میناب منتقل و از آن زمان و با فشار اداره اطلاعات سنندج از حق مرخصی و ملاقات با خانواده‌اش محروم بوده است.
به گفته کمال شریفی وی در تمامی این سال‌ها تنها یک‌بار با مادر و برادرش آن‌هم سال ۱۳۹۱ و در حالی که اعتصاب غذا کرده بود، در ٤٨مین روز اعتصاب در اتاق رئیس زندان و با حضور چند تن از پرسنل زندان چند دقیقه با آنها ملاقات داشته است. شریفی در اینباره می‌گوید در این چند دقیقه حتی اجازه نداشتم با زبان کُردی که مادرم به من یاد داده بود با وی حرف بزنم و ناچار شده‌ام فارسی حرف بزنم که مادرم هم قادر به تکلم به این زبان نیست. گفتنیست که این ملاقات کوتاه نیز با دستور اداره اطلاعات سنندج و جهت راضی کردن کمال شریفی برای پایان دادن به اعتصاب غذایش فراهم شده بود.
کمال شریفی در جریان اعتصاب طولانی مدت سال ۱۳۹۱ دچار سکته شده و قسمت راست بدنش از کار افتاده بود. وی در بخشی از نامه‌ای که به دست هه‌نگاو رسیده نوشته است: “ پس از آنکه دچار سکته مغزی شدم طرف راست بدنم به طور کلی فلج شد و حتی شب‌ها به هنگام خواب پلک سمت راستم را با چسپ می‌بستم”.
کمال شریفی روز دوشنبه ١١ اسفند ١٣٩٩ (١ مارس ٢٠٢١) نیز در زندان میناب دچار سکته قلبی شدت و بعد از ۱۰ روز در یکی از بیمارستان‌های بندرعباس مورد عمل جراحی قرار گرفت.
به گفته آقای شریفی نیروهای امنیتی حتی اجازه نداده‌اند خانواده شماری از هم‌بندیانش که به بیمارستان رفته بودند با وی ملاقات کنند و فضای بیمارستان به حدی امنیتی بوده که رئیس بیمارستان فریاد زد اینجا پادگان است یا بیمارستان؟.
این شهروند کُرد در سال‌های ۱۳۶۸ و ۱۳۶۹ نیز به اتهام هواداری و همکاری با حزب دمکرات کُردستان ایران توسط دادگاه انقلاب سقز به دو سال حبس ۴۰ ضربه شلاق محکوم شده بود.
