صدور حکم اعدام برای پنج نفر از بازداشت شدگان جنبش ژن ژیان ئازادی در بوکان

هه‌نگاو؛ دوشنبه ١٦ تیر ١٤٠٤

رزگار بابامیری، پژمان سلطانی، سوران قاسمی، کاوه صالحی و طیفور بابامیری پنج متهم سیاسی کُرد اهل بوکان توسط دستگاه قضایی جمهوری اسلامی ایران به اعدام و در مجموع به ٧٥ سال زندان تعزیری محکوم شدند. شش نفر دیگر نیز در این پرونده به حبس محکوم شده‌اند.

بر اساس گزارش رسیده به سازمان حقوق بشری هه‌نگاو، طیفور سلیمی بابامیری، ٤٧ ساله، سوران قاسمی، ٢٨ ساله، پژمان سلطانی، ٣٠ ساله، کاوه صالحی، ٤٠ ساله و رزگار بابامیری، ٤٢ ساله هرکدام توسط شعبه اول دادگاه انقلاب ارومیه بابت اتهامات "بغی" و "محاربه" به اعدام و به اتهام "عضویت در گروه‌های تروریستی" هریک به ١۵ سال حبس محکوم شدند.

قابل ذکر است که هر یک از سوران قاسمی، کاوه صالحی و پژمان سلطانی به سه بار اعدام، رزگار بابامیری به دو بار اعدام و طیفور سلیمی بابامیری که هم‌اکنون با وثیقه پنج میلیاردی آزاد است به یک بار اعدام محکوم شده‌اند. 

حکم مذکور روز دوشنبه ۱۶ تیر ماه ۱۴۰۴ رسماً به وکلای آنها ابلاغ شده است.

در این میان پژمان سلطانی پیشتر در یک پرونده دیگر توسط شعبه یک دادگاه کیفری ویژه نوجوانان استان آذربایجان‌‌غربی به اعدام محکوم شده بود.

همچنین رزگار بیگ‌زاده بابامیری و سوران قاسمی به اتهام "مباشرت در قتل" به ترتیب به ١٥ سال و ١٠ سال و یک روز حبس تعزیری محکوم شدند. کاوه صالحی دیگر متهم این پرونده نیز از اتهامات مطروحه تبرئه شد.

همزمان نیز جلسه رسیدگی به اتهامات پنج متهم سیاسی دیگر اهل بوکان به نام‌های هیمن کرمانج، احمد مامزاده، ٦٥ ساله، ابوبکر مامزاده، ٥٣ ساله، جلیل مولودی و جوانمرد مام خسروی، ٥٠ ساله برگزار شده که احکام آن‌ها نیز توسط هه‌نگاو منتشر خواهد شد.

جوانمرد مام خسرو در تاریخ ٦ فروردین ماه ١٤٠٢، هیمن کرمانج، ٢٩ فروردین و رزگار بابامیری و جلیل مولودی نیز، ٢٧ فروردین‌ و احمد مامزاده، ابوبکر مامزاده، سوران قاسمی، پژمان سلطانی و کاوه صالحی هم ٢٦ فروردین همان سال بازداشت و به ارومیه منتقل شدند.

طیفور سلیمی بابامیری نیز اسفندماه ١٤٠١، بدون ارائه حکم قضایی توسط نیروهای امنیتی در بانه بازداشت شده بود.

این افراد چند ماه پس از جنبش ژن ژیان ئازادی و در همین رابطه توسط نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی ایران بازداشت و به مدت چند ماه تحت ناپدیدسازی قهری قرار گرفته و به شدت شکنجه و ناچار به اعتراف اجباری علیه خود شده بودند.